Een wild idee: juni zonder alcohol & beestjes

Deze week verloopt een beetje anders dan gepland. Ik wou eind vorig weekend een update posten over mijn #kookboekweek van mei, in de loop van deze week een artikeltje delen over positivisme, en volgend weekend een nieuw recept. Door onvoorziene dingen en nieuwe ideeën draait het hele plan in de soep, dus deel ik vandaag met jullie maar iets helemaal anders: wilde plannen voor juni!

Ik had al een tijdje het vage plan om nog eens een alcoholvrije maand in te lassen. Zoals jullie weten of niet weten, ben ik een grote fan van wijn, zware bieren, aperitiefjes à la Aperol Spritz en Gin Tonic, en digestiefjes als Limoncello. Héél fijn allemaal, maar zoals we allemaal weten niet zo gezond. Ik ben sowieso redelijk gevoelig voor huidproblemen zoals rosacea en couperose, en de laatste maanden merk ik dat het serieus verergert. Ik ben heel nieuwsgierig wat een maandje alcohol met mijn rode wangen zal doen. Ik twijfelde even over juni, want hè, begin van de zomer = rosé op terrasjes en pintjes op muziekfestivals. Toch won de nieuwsgierigheid van de twijfels, dus ik ga even doorzetten en eens kijken wat er gebeurt!

Dat tweede woord in mijn titel, “beestjes”, doelt natuurlijk op veganistisch eten (en leven, al is dat is moeilijker te verwezenlijken in één maand). Waar ik bij het alcoholgedeelte van deze uitdagende maand vooral nieuwsgierig ben naar hoe ik erop reageer, ben ik bij het veganistisch gedeelte vooral benieuwd naar de reacties van de buitenwereld. Ik schrik zelfs soms hoe makkelijk veganistisch eten voor mij persoonlijk tegenwoordig gaat. Gisteren stond ik ik in de supermarkt en wou ik iets kleins kopen voor mijn voorlopig laatste avond als omnivoor. Ik dacht eerst aan een Bounty, maar nee, die kan ik ook zo lekker zelf maken. Een Dr. Oetker pizza? Nee, tegenwoordig verkies ik pizza’s waarbij de smaak van de verse tomatensaus niet verborgen is onder een ton kaas. Een potje Ben & Jerry’s? Nee, met een beetje geluk is de vegan variant hier binnenkort ook beschikbaar. Een stukje quiche? Geen zin in, te hoge concentratie aan zuivelindustrie. Oreo’s? Oh nee, die zijn al vegan!

Ook heb ik al lang geen cravings meer naar spek of kaas, ik ben buitenshuis nog steeds een alleseter. Het idee dat ik “geen moeilijke” wil zijn en dat andere mensen geen moeite moeten doen voor mij zit heel diep geworteld in mij. Op etentjes wil ik niet ondankbaar zijn voor wat ik krijg, niet alleen omdat ik zelf graag de sympathieke uithang, maar ook omdat ik het beeld van de flexibele planteneter wil promoten (perfectie hoeft niet om een verschil te maken, weet je nog?).

En toch… Het blijft een beetje knagen: Ben ik eigenlijk niet gewoon bang voor wat familie en vrienden van mij zullen denken? Maak ik me niet vooral zorgen over mijn eigen populariteit als ik overal en altijd openlijk achter mijn overtuigingen sta? Ik wil graag weten hoe mijn grootmoeder zal reageren als ik een zelfgemaakte boterhammenspread (als alternatief) meebreng op zondagavond, wat mijn vriend voor mij zal voorzien als ik eens op mijn plantaardige strepen sta, en of de kok van een traditioneel restaurant iets uit zijn mouw kan toveren (als ik mijn wensen op voorhand laat weten, natuurlijk).

Het was eergisteren, na een avond Mexicaanse take-out met een overdosis goedkope kaas, dat ik dacht: dit hoeft eigenlijk helemaal meer voor mij, hier word ik echt niet meer blij van. Het leek me wel leuk om ergens in de toekomst eens een tijd helemaal zonder zuivel te doen. Gisteren las ik dat 1 juni wereldmelkdag is, de dag waarop we er allemaal aan herinnerd worden hoe essentieel melk voor ons is. Ik hou wel van een beetje ironie en vond het te mooi om te laten liggen, en besloot dat het de ideale startschot zou zijn voor een maand vol alternatieven.

Wish me luck!